- بغضش میترکد ... چهرهاش را از زنش میپوشاند ... گریه امانش نمیدهد
و من صحبت را قطع کرده، به عینکش چشم میدوزم ... کت رنگباختهاش که
دیگر رمق گرم کردن را ندارد، دمپاییهایی که از راه رفتن خسته شدهاند و پوست
دست و صورتش که از سرما ترک برداشته ...
- به اثاث خانهاش نگاه میکنم، کمدی که روزی افتخار نگهداری کت و شلوار دامادی
را داشت و امروز سر بر زمین گذاشته، تکّه تکّه شده و میسوزد تا خانه را گرم کند،
یخچالی که پشت به رهگذران گذاشته شده و وظیفهی دیوار را بر عهده دارد، دو صندلی
خسته از نشستنهای متمادی کار فرش، پشتی و تختخواب و نایلونی که کار سقف و
پنجره را انجام میدهند ...
- زن خانه برای مهار کردن گرمای داخل (( اتاق شیشهای )) گوشههای نایلون را وارسی
میکند و هر منفذی را با ترفندی میگیرد و مرد خانه به اجاق نفت میریزد تا شاید جانی
دوباره بگیرد و خانه را گرم کند ...
- سرما امان زن را میبرد و فریادزنان میگوید: کبریت رو بده، یخ کردم ... و با شنیدن این
حرف انگشتان مرد قدرت میگیرند و از میان خیل خواستههای بیجواب خانه، این درخواست
زن را اجابت میکند ... مرد خانه خجالت زده آرام میگیرد و به فکر فرو میرود ...
- مرد قاب خالی را که روزی عکس دوران جوانی را تزیین میکرد به درون آتش میاندازد،
شعله زبانه میکشد و چوب کندهکاری را میبلعد ... ولی قاب دوران جوانی هم جوابگوی
سرما نیست ...
وقتی شبهنگام در خانههای گرم و بهاری خود سر بر بالین میگذاریم،
باید بدانیم که همسایهمان گرسنه و خسته، روی صندلی شکسته به خواب رفته است ...
در این گوشهی خلوت، زیر پوست این شهر لعنتی، همه چیز بوی رطوبت و غم میدهد،
بوی بیکسی ... و دقیقا این زمان است که (( لحظهها سالها طول میکشند تا سپری شوند. ))
هر کدام از ما اگر کمی - فقط کمی - چشمهایمان را باز کرده و دقّت کنیم خواهیم شنید که کسی
در همین نزدیکیها فریاد میزند:
آی آدمها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید!
یک نفر در آب دارد میسپارد جان.
یک نفر دارد که دست و پای دائم میزند
روی این دریای تند و تیره و سنگین که میدانید.
...
چشم بگشایید.
- در تاکسی نشستهای، یکی از مسافرین جملهی مزاحمانندی میگوید ولی کسی
خندهاش نمیگیرد. او چنین نتیجهگیری میکند: عجب دوره زمانهای شده، مردم آنقدر
ناراحتن که دیگه هیچکس از هیچچیز خندهاش نمیگیره!
- خوانندهای روی صحنه میخواند، مردم نامنظّم برایش کف میزنند، دو سه نفر خمیازه
میکشند. پس از پایان کنسرت، در سالن خروجی، خواننده رو به خبرنگار میگوید:
مردم ما موسیقی را نمیفهمند!
- صندلیهای تأتر خالی است. کسی برای کارگردان گل نمیفرستد. دانشجویان او برایش
هدیه نبردهاند و تأترش جزء کمفروشترینهای فصل شده است. کارگردان گله میکند که
جوانان ما بیسواد، بیذوق و کم فهم و شعور شدهاند!
- مدیر تازه میخواهد سبک نوینی را پیاده کند، همسو با ذائقهی نسل جدید، همساز با
جهان در حال تکاپو، یک روز به او میگویند: خوش آمدی! ممنون که زحمت کشیدی!
ولی پا از شیوهی پیشینیان بیرون نهادن گناه نابخشودنی است. عصر حجر را همواره باید
گرامی داشت و با همان رسوم زندگی را به سر آورد! پس لطفا هر چه سریعتر صندلیت را خالی کن!
- کتاب را باز میکنی، در پس هر جمله یک علامت تعجّب کار گذاشتهاند، میخوانی و
میخواهی تعجّب کنی، نمیشود، باز هم میخوانی، به هیچ عنوان تعجّبت نمیآید،
میفهمی یا عیب از توست یا از کتاب. با اینهمه علامت تعجّب مجبوری که تعجّب کنی
ولی اگر نمیکنی خب حتما ایراد از خودت است!